mánudagur, maí 29, 2006

kosningar

Þá eru kosningarnar búnar. Ég fór í gamla skólann minn til að kjósa, sem í sjálfu sér er ljúfsárt, en gaman að sjá hvað allt hefur breyst en um leið haldið sér. Uppi á efri hæðinni eru myndir af öllum árgöngum sem hafa útskrifast þaðan. Ég á sjálf svona myndir af mínum árgangi en veit ekki alveg hvar þær eru, svo það var mjög gaman að kíkja á þær og sjá hvað við vorum miklir krakkar þarna í den. Það er líka skrýtið að hugsa til þess að flesta þá sem eru á þessum myndum umgekkst ég daglega í 10 vetur, en núna held ég varla sambandi við neinn og veit ekkert hvað varð af sumum þarna.

En aftur að kosningunum. Listinn sem ég kaus missti mikið fylgi og einn mann í bæjarstjórn og hlutföllin fóru úr 4:3 í 5:2, sem mér finnst ansi súrt í broti. Hins vegar hefðu þeir aldrei náð meirihluta þar sem Sjálfstæðisflokkurinn "á" bæinn. En til að líta á jákvæðu hliðarnar þá get ég ekki kvartað undan bæjarstjórn síðustu ára og efast um að það verði einhverjar miklar breytingar þar á.

Það fyndna er að úrslit í bæjarstjórnum falla í skuggann af borginni, þar var aðal og nánast eini slagurinn. Ég veit allt um loforð flokkanna þar en sama og ekkert um málefnin hér, enda held ég að kosningabaráttan hafi farið mjög friðsamlega fram og aðallega snúist um að bjóða fólki pylsur, kaffi og kökur. Þess vegna er ég mjög spennt fyrir hvernig stjórnarmyndunin fer í Reykjavík, þó svo að ég geti ekki ákveðið hvaða samsetning sé best. Helst myndi ég ekki vilja Sjálfstæðisflokkinn í stjórn og sérstaklega ekki eftir að hafa horft á hrokann í Vilhjálmi á kosninganótt, en tveggja flokka samstarf ætti að verða auðveldara en fjögurra, þó svo að þessir fjórir hafi myndað síðustu borgarstjórn.

En talandi um ríkjandi meirihluta, þá hefur mér einhverra hluta vegna aldrei þótt neitt mikið fútt í tölum á kosninganótt nema að meirihlutinn falli, hver svo sem er í honum - það er einhvern veginn eina formið sem er gaman að horfa á.

fimmtudagur, maí 25, 2006

bankar og blöð

Jæja, þá er ég búin að halda kjafti hérna í 10 mánuði, sem er náttúrulega alltof langur tími. En í stað þess að þreyta ykkur með útdrætti úr lífi mínu síðan síðast, ætla ég að leyfa ykkur að geta í eyðurnar.

Um daginn breytti bankinn minn um nafn, hætti að heita Íslandsbanki og fór að heita Glitnir af því að það væri svo miklu auðveldara fyrir útlendinga í framburði (ég þekki engan útlending sem á auðvelt með að segja -tn- en vinn heldur ekki í banka). Fyrst fannst mér þetta asnaleg breyting út af því að ég hafði alltaf tengt Glitni við bílalán, en þetta venst furðulega vel - þótt ég sem viðskiptavinur bankans sé ekki alveg sammála hvað þeir eyða miklum peningum í kynningastarf og alls kyns fjárgjafir, finnst nefnilega að með því séu þeir að snuða mig (því ekki gefa þeir mér neina peninga).

Í samhengi við þetta fór ég að pæla í andleysi íslenskra dagblaða, ekki endilega í innihaldi heldur frekar í nafngiftum. Það eru til Dagblaðið og Morgunblaðið, sem segja hvenær dagsins blaðið ætti að koma út, Fréttablaðið - sem á að segja fréttir og svo bara Blaðið, sem reynir ekki einu sinni að skilgreina sig frekar. Þetta er í raun til skammar fyrir þjóð sem þykist eiga svo fallegt og þjált tungumál. Einu sinni voru til blöð með fallegri nöfnum en þau eru því miður ekki lengur á meðal vor. Þjóðviljinn, Dagur, Tíminn - þetta voru blöð sem báru nöfn, sem voru greinilega ekki nógu andlaus og venjuleg til að virka.

Eftir að hafa pælt í þessu þá finnst mér bara allt í lagi þó að Glitnir hafi ekki viljað heita -banki lengur og langað til að vera smá frumlegur. En kannski ættu þeir að passa sig í ljósi sögunnar og vera ekki of ákafir í að gefa alla peningana sína til ókunnugra, því það fylgir víst frumlegum nöfnum að fara stundum á hausinn.